Spelen met het onwerkelijke

”

Hier: een schedel. Daar kun je ook wel wat mee doen.

Spelen met het onwerkelijke

“In de 17e -eeuwse schilderijen kom je hele vreemde composities tegen, die helemaal niet kunnen in het echt. Die zijn ook niet naar waarheid geschilderd. Een kunstenaar in die tijd kon een echte tulp helemaal niet betalen, dat was veel te duur. Dus dat ging vaak op basis van schetsen, tulpenboeken. Daarmee maakten ze een boeket. Als je goed kijkt zitten er bloemen in uit allerlei jaargetijden, dat zou je nooit in het echt kunnen creëren.” 

”

Ik hou ervan om te spelen met vorm, grootte, compositie.

#untiteld 

“Mijn werk heeft geen titels. Ik ben daar niet zo van. Ik zie bij collega-kunstenaars wel eens van die hele poëtische titels en dan denk ik ‘tja… ík zie het er niet in’. Ik vind ook dat je de kijker er een bepaalde richting mee opduwt. Ik bedoel ermee wat je ziet, maak er zelf maar een verhaal mee.” Toch hebben zijn werken wel een gemene deler: “Ik vind duurzaamheid heel belangrijk, dat mensen met meer respect naar de natuur kijken. Dus ik stop er van alles in, ook groentes, onkruidjes. Planten waar mensen gewoon aan voorbij lopen. Maar als je die een podium geeft dan zie je daar ook de schoonheid van in. Het is allemaal gewoon heel belangrijk. Als er geen bijen meer zijn, dan ook geen bessen, aardbeien, appels… We moeten wat voorzichter met de aarde zijn eigenlijk. Met de schoonheid van ons universum.”

Spelen met de factor tijd

Wat opvalt in het werk van Meeuws is dat bloemen in verschillende stadia van hun levenscyclus worden gebruikt. In de knop, bloeiend, maar ook uitgebloeid. Meeuws: “Een bloem heeft een korte levensduur, ik vang het moment uit de tijd. Ik pak ze op een moment dat ze me raken, daar hoort de vergankelijkheid ook bij. Uitgebloeide bloemen representeren ook de cirkel van het leven: de bloem vormt knopjes, met zaden en bessen. Dat kun je zien als het einde van de bloeicyclus maar het is ook weer het begin van een nieuwe. Zonder die zaden geen nieuwe bloem.” 
 

Digitaal schilderen 

Meeuws vergelijkt zichzelf zo nu en dan met een schilder. “Wat ik doe, nadat ik een keuze heb gemaakt uit mijn beeldbank met meer dan 13.000 beelden, is een compositie maken. Ik fotografeer de bloemen altijd uit meerdere hoeken, in kunstlicht, in diverse bloeistadia. Voor een zwarte achtergrond. De vazen fotografeer ik vaak ter plekke, bijvoorbeeld in musea. Daarna ga ik samenstellen. Als ik tevreden ben met het boeket ga ik poetsen, soms urenlang. Dat werkt heel meditatief. Als de zwarte lijnen rond de bloemen dan weg zijn, zie je het geheel samensmelten. Daarna voeg ik de belichting toe en schaduwen achter de bloemen. Ik werk niet met maskers in Photoshop. Dat zou op zich wel handig zijn, want je kunt dan altijd weer terug naar een vorige versie, maar ik doe het liever niet. Zodra ik begin met belichting dan is het voor mij een schilderij. Eenmaal de verf erop, kan het er niet meer af. Het heeft wel iets ambachtelijks.”

Het is alleen niet altijd even praktisch als Meeuws aan de slag moet voor een opdrachtgever, want die willen het soms net even anders; “Dan moet er een bloem kleiner, terwijl ik achter die bloem al allemaal schaduw opgebracht heb. Maar ik vind het dan ook wel weer een uitdaging om dat op te lossen.” Binnenkort hoopt hij weer even tijd te vinden voor vrij werk, tussen het exposeren en de opdrachten door: “Het boek heeft veel tijd gekost dit jaar, dat had ik wel een beetje onderschat. Maar nu dat af is hoop ik wat tijd vrij te kunnen maken voor een idee waar ik al een tijd mee rond loop; een serie met omgewaaide bomen. En dan vooral de kluit, met daarin allemaal bodemleven. En daaromheen de bloemen. Dat lijkt me wel wat.”

Dit artikel is ook te lezen in het digitale magazine 'The Story of M.' Een glossy magazine bomvol inspiratie en artikelen. Over designers, de kunst van veredeling, onze basis in Afrika en natuurlijk onze bloemen.